De intimiteit van het schetsboek XIII - Katrien EVERAERT

Ook de schetsboeken van Katrien Everaert laten zich niet in één beweging vatten. Daarvoor zijn zij te verscheiden, wat uiteraard inherent is aan haar omgaan met kunst. Papier, klei en textiel zijn de materialen waarmee zij aan de slag gaat in haar beeldend werk. Ze heeft een voorliefde voor pure, authentieke materie en ambachtelijke technieken. Toch is creëren voor haar meer dan louter ambacht. Het is een tactiel, intuïtief en meditatief proces, een manier om contact te maken met het materiaal en de beeldtaal die eruit ontstaat. De inspiratie waarmee een werk opgestart wordt, verhindert niet dat ze gaandeweg nieuwe vormen ontdekt en verkent. Zij laat de materie haar eigen taal spreken. De objectieve werkelijkheid is zo goed als zeker weggedeemsterd en daarmee de zorg om gelijkenis. Lijnen en vormen zijn motieven geworden, zich herhalende patronen die intimiteit en emotie evoceren.

 

De mij toegezonden schetsbladen verwijzen naar haar project The Absence in de voormalige Tasibelsite van vorige september. Haar doelstelling was enerzijds de aanwezige afwezigheid in de stilte van deze immense lege fabriekshallen op te roepen, een ruimte waar vandaag de schoonheid van het verval zegeviert. Anderzijds is er de onoverkomelijke voorspelbare fataliteit die vooruitloopt op de laatste ingreep van de mens: definitieve afbraak. Een nostalgisch verlangen overheerst bij de eerste aanblik van de site, waar in dit overgangsmoment nu duiven vrij spel hebben. De enigste beweging die nog rest. En dit gegeven gaf haar de insteek voor de creatie van haar mobiel in bamboe en papier, dat de suggestie van zwevende veren veruitwendigt.

 

Vleugelveer

De maan is gewassen. Duiven koeren

zich een krop in de keel. Vaal invallend licht
bedwelmt mijn zicht; een waas zet contouren
aan tot fibrilleren. Och God, wie gaat
mij nu eindelijk het vliegen leren?

Laat mij de leegte bevlinderen, bevleugelen,
bevliegen. Laat mij opklimmen in de wolken,
tuimelen in de wind, mij vederlicht verkneukelen.
Maar ik heb geen vleugelveren, hoewel zweven
sinds mijn kinderdromen synoniem is aan begeren.

Buigzaam gevlochten bamboe, koperdraad
en bindgaren wachten volgens tekenplannen.
Enkel nog wendbaar papier, zinnelijk gewit en geglansd.
Dansende vleugels met de geur van hars en was:
geverfde begoocheling van verstolen verlangens.

De magie van vogelvlucht duurt een kinderdroom lang
om dan … weer uit de lucht te vallen. Bestemming bereikt.

Freddy Huylenbroeck │Hamme, 2021-01-15